Se woe derút, de seelucht rûke,
net de sipels dy’t se skile moast…
om fan te gûlen;
wat koe ’t skele, want se wie der hast,
it hûs wie skjin, dat koe se lûke.

De kleaune hie se ek meilutsen,
ommers mem woe flugge fingers sjen…
de trie fan ’t libben,
liet se witte, want se wie gjin bern
mear… wie har eigen trie net brutsen?

De priemmen liet se rap bewege
lykas wat har troch de holle gie,
mei ’t byld foar eagen
stie se dêr en wist se amper rie…
de weagen wiene fan dy hege.

Se wie derút, woe inkeld rûke,
’t leafst gjin bylden fan de boaten sjen…
de trie koe brekke,
’t breidzjen gie fansels, gjin stek ferlern,
koe sy har heit syn boat mar lûke.

* Jozef Israëls (1824-1911)
Skilderij ‘Ida, it fiskersfamke yn de doar’

**Hendrik Willem Mesdag (1831-1915)
Skilderij ‘Fiskers op see’

It is bekend, gjin misferstân,
want elkenien kin soks wol sjen,
God hat it sa ha wollen:
ryk en earm, neat oan de hân,
it giet fan heit oer op ‘e bern,
men sjocht it oan de hollen.

It bloeide op yn Nederlân,
want rykdom liet him glânzjend sjen
en frege nea tefolle;
earmoed sleepte oan de hân
fan tsjerke, want God hold fan bern,
Hy hie it sa ha wollen.

Op knibbels foar de Heare God,
de iene op ‘e sêfte bank,
de oare op ‘e stiennen;
beide witte fan it lot
en bringe dêrfoar God de tank,
syn wrâld leit der sa hinne.

* Herman Frederik Carel ten Kate (1822-1891)
Skilderij ‘Yn tsjerke’