Dêr fart er brûzjend, ’t is Wâldsein,
de kop spat weagen stikken
op it binnenwetter fan Langwar,
de oaren lykje al ferslein,
mar soe Wâldsein it doel berikke?

Kom, skûtsjes, nei it houliksfeest,
de prins wol sjen dy skippen,
mar it bûtenwetter is gjin mar
dêr’t Fryslâns binnenskip oer racet,
hoewol de rûte ken gjin klippen.

Dêr skokt Wâldsein nei Amsterdam,
wylst klinken stikken brekke
troch de weagen fan de Iselmar;
Wâldsein leit no ferslein en lam
en mei foar ’t prinslik houlik lekke.

Mar sjoch, it folk fan Medemblik
wol foar Oranje laskje,
dat Wâldsein bestiet wer út ien stik.

Wa fynt it net in krêftich byld:
de skoat yn trijen snarend spand,
de spanning yn de holletearen,
sjoch hoe strak de skipper sylt.

It silen is benammen byld:
de skûtsjes yn de âlde trant,
de skippers mei bekende nammen,
eachopslach fan hoe’t it fielt.

It filmbyld* ropt gefoelens op
as spanning, snarend as de skoat,
de eufory fan de fiktoarje
nei de hiele striid op kop.

De kop giet oer de hiele wrâld:
de fraach oft hjoed it skip wol spoart,
is sichtber yn de holletearen,
fierder lit de wrâld him kâld.

* Yn 2002 is de dokumintêre ‘Skûtsjesilen: hardzeilen!’
fan de National Geography Channel útkommen