Do hast in protte al te rissen,
sjoch nei hoe’t de stôk de roazen draacht
de hichte yn dêr’t blau it docht,
dus sis it mar, ik harkje graach,
fertel, do hoechst neat út te lizzen.

Wat moat ik oer de roazen sizze
mei de eagen ticht, ik kear my yn
mysels en sjoch hoefier ik bin
op wei nei wêr’t ik hear de wyn
en harkje om mar neat te missen.

It meunster leit op strjitte,
want de aksje hat jûns west,
it wie in swiere test
om ’t hert noch slaan te litten.

It stiel hat deis swier rôle
om de meunsters paad te jaan,
it is ’t gewoane dwaan
foar elk: de wein as bôle.

Se tripkje troch de dagen,
litte achter print nei print,
net wittend hoe’t it rint,
wol hert foar keal en mage.