It wie de mist dy’t my swier lade
op ‘e oergong fan de tiid,
beheind wat earder wie noch wiid,
klomsk kaam ik oan de kade.

Ik kuerde, mar ik seach gjin fierte
doe’t in skip foer troch ’t kanaal,
te swier, tocht ik, foar ’t each fataal,
de mist soe it wol witte.

De beide radarwjukken draaiden
wylst de spinnekop stie stil,
it wie te mistich foar de wil
fan hjerstwyn, wjuk en reiden.

Doe, stadichoan begûn ‘k te lossen,
riisde mei de sinne ’t moed,
it wetter tilde mei syn gloed
de kym, dy lading passe.

Op ljochtskyndei feroare
’t sicht troch mannich rjocht- en trijehoek,
de stêd kroep nei it meanfjild ta,
gjin hâlden oan, mar gjin gebrûk
yn ’t lânskip sokke smoarge spoaren.

It reid begûn te sieden
fan in grime ûnder syn natoer
en skeat fier boppe ’t meanfjild út,
it sloech sa twa seizoenen oer
om kamûflaazje oan te bieden.