Hy siet deastil en seach my oan
as hold er my hypnoatysk beet:
wie ’t smeekjend of faaks driigjend?
Hy like libben al ferstoarn
as kaam er fan in stienplaneet.

Hy siet op ’t asfalt fan de dyk
dêr’t ‘k moarns betiid oerhinne rûn,
hy wie troch ’t djippe kommen
mei ’t Fryske pompeblêd út slyk
en einekroas, dat hy dêr fûn.

Wa rûn gefaar, wie ’t hy of ik?
Foar my it gif of hy oars plat,
ik rûn mei dát byld fierder;
it wiere byld joech my in tik:
de ierdske dea wie Marspods lot.

Us rûntsjes binne teld,
no komt it derop oan,
mar ha wy wat te sizzen?
’t Is de polityk dy’t stelt
wat is de tuskentoan.

Se sitte stridend om
it rûne taffelskleed
mei kleuren yn formaasje,
wat net rjocht giet, moat mar krom,
de kiezer hat gjin weet.

Mar wol in rotgefoel
troch ’t sûp- en fretappèl
en eamelje mar fierder.
Hat ús stim dan noch in doel
of binne wy út tel?