Wêr’t de wei ús hinnefiert,
de takomst kin ’t fertelle,
mar it piipkrûd fluitet hjoed it liet
mei klysters, do en swellen.

Alden steane nêst de wei
en litte ’t delgean witte,
mar it piipkrûd plôket hjoed de dei,
it kin der net mei sitte.

Tsjin it blau riist keal de dea,
wa hie dat no ferwachte?
Mar it piipkrûd siert de lege lea
en fluitet hjoed út achting.

By ’t winter sloech er flink syn slach,
earst mei de tuskenmuorre,
dy’t feroare yn in steapel pún;
syn stienslach gie troch neare nacht,
in blikje kola foar de toarst
en doe’t it slagge: proast!

Gjin bist docht oer de bult ferslach,
it sil syn tiid wol duorje
en ek duorsum is de steapel pún,
mar wa slacht op dy stienslach acht?
It blikje is de dissonant,
eksoatysk: kolaplant.

De maitiid, op it groeien wach,
slacht ta mei plant en blommen,
kamûflearret knap de steapel pún;
it stek stiet troch de tiid op wacht,
is tsjûge fan it hiele spul,
mar set de stân op nul.