Se ha in reade oergong boud
fier boppe ’t wetter fan de sulverfloat,
garânsje foar har ûndertrochgong,
foar de dyk en feart is ’t sa fertroud
mei ’t griene stimpel foar akkoart.

Wa is sa linich as de float?
De mêst yn, rûtsend rap der wer by del,
dat sûnder stimpel fan ynspeksjes;
wa’t benaud is, falt fansels fan board
en sakket stadich nei de hel.

Ien line koe it skipperslaach:
dy tusken skip en beage foar it boarst
om stap foar stap de fracht te lûken
troch de feart, it swit yn hier en kraach,
omdat it fan de stilte moast.

In sluting, bol en line, sa
wol hjoed de dei de wurkynspeksje ha.

Hy is djip yn de slomme sakke
mei syn hammersnaffel yn de rêst
en skerpe klauwen foar hâldfêst,
gjin klopjen hat him wekker makke.

Gjin each foar harmony fan kleuren:
griene tûke yn kontrast mei read,
swart-wyt derby as glês-yn-lead,
lit keunstners mar oer lykwicht seure.

Wannear’t er heart de lette kloppen,
skrikt er wekker, sjit er yn de stress
en makket wjuk en sturt wer fris,
yn lykwicht, want hy bliuwt wol boppe.

Wol each no foar de griene tûke,
want nei ’t kreazjen moat er oan de slach
mei hammerslach, op ’t brochje wach,
dat yn de snaffel giet as koeke.