Se boarte mei har kleure bal
en hold dy fan har ôf
om op har jurk te passen;
ynienen seach se yn de fal
in wite do, de sturt wat blau,
in skeane fear, miskien fan ’t rossen.

Se naam him hoeden fan de grûn,
it wie gjin bal, mar licht
en sêft om fan te hâlden;
se soe him hâlde, earlik fûn
en hold him ticht by it gesicht…
har jurk… miskien wied er ferkâlden.

Jierren letter wie har jûpe bluodrich read,
se hie de krie har swarte keunstkes leard.

* Pablo Picasso (1881-1973)
bylde it libben út
fan gewoane minsken (en bern).

Troch har hinne giet it hjoed:
ik ha sawat myn libben hân,
ferware bin ik as de peal
en spjalte is de droege hûd,
mar ‘k wol net dea, dit is myn lân,
begroeid, ‘k bin âld mar noch net keal.

’t Libben wie net sûnder noed,
mei earmoed, krupsje en in brân,
mar ‘k hie as widdo noch myn bern
en ek wat skiep, ik ha wol moed
noch om de kat, dy’t út myn hân
faak yt, sa lit ik efkes sjen.

Sjoch, dêr stiet de jongste sprút,
as wied er my de bek útstapt:
op bleate fuotten bûtendoar,
syn âlde beppes rappe snút
en as er ek de krie noch snapt…
dêr is ’t myn beppesizzer foar.

* Akseli Gallen-Kallela (1865-1931)
bylde as Finske skilder
lânskip en kultuer (it epos Kalevala)
fan syn heitelân út.