Tusken ’t fjouwerkante gaas
siet hy al jierren op ‘e stok
as útsichtpost foar frijheid,
wachtsjend op syn kâns, de gok
nei ’t paradys fan eigen baas.

Bjusterbaarlik, want syn kâns
soe komme op befrijingsdei
doe’t wachters frijheid fierden;
’t paste krekt, syn sturt gie mei
as flagge, want hy wie wat mâns!

’t Frije libben foel him ôf,
want yn it gânse paradys
wie Eva net te finen;
dat gjin flagge yn de hys,
hy sette ôf nei mem de frou.

Lit hjoed de wyn mar waaie,
’t is de geast dy’t oer it wetter strykt,
it wolkom ropt oan folk dat linich is
en foar gjin hege weagen wykt,
dat wa soe dan noch kleie?

Lit motors folút draaie
as de bolder frij is fan it tou,
se sjonge foar it folk dat linich is
it liet… de bist fan alles ôf,
lit hjoed de klachten waaie.

Mar as de tsjillen draaie,
hâldt de geast de siken efkes yn
foardat it wolkom oer it wetter strykt:
it is al wer in jier ferlyn
dat jimme linich swaaiden.