De mem hat oan de wurkersklean
en draait har oeren nacht en dei yn ’t rûn,
de soarch foar fiif bern tagelyk,
it aard hat har oan ’t neiteam bûn,
har berntsjes binne ’t libbenslean.

It hege hearskip sjocht it oan
en fynt de rûnte neat, sa stiet hy dêr
it lân te skôgjen yn swart-wyt,
gjin mantelsoargen, solitêr
fertsjinnet hy mei ryk fertoan.

It is de kleur dy’t al wat seit
fan arrogânsje of it oare aard:
is ’t libben net in aardichheid?

In beam fertelt de skiednis
fan it folk dat troffen is
troch altyd wer itselde lot,
it is fan ’t misse suver wis,
de wrâld bliuwt tsjûge fan ’t komplot.

It giet troch alles hinne
mei it lûd fan hurd metaal
en bylden skokkend troch it hert,
moarn is it foarme ta ferhaal
en yn de skiednisrige set.

Wat wol bliuwt, binne stjerren
fan katoen of hurd metaal
en heger oan it firmamint;
sy blinke klear op meta-skaal,
net oan in wrâldske macht bekend.