Dus wat deryn sit, wit gjinien,
de bal is rûn, it gers is grien:
Hup Hollân Hup!

Mar doe’t it spultsje ienkear rûn,
wie útsicht op it doel in feit
en swaaiden hiele fjilden reid,
want wat net mooglik wie, soe barre:
tomkes songen yn har taal
in liet foar ’t alftal fan Van Gaal
en mei song hiel de blide skare.

Dus allegearre wisten wol,
wat yn de bus siet, wie… ja, goal!
Hup Hollân Hup!

De lytse blaukop fleach ik fluch mei op,
ynienen skeat hy foar my út,
mei him gie ’t op en del,
it wie in fraksje fan in tel,
doe klapte hy tsjin ’t achterrút.

Dêrachter stoarre him myn keamer oan,
wat koe ik oan de neiklap dwaan?
Fan binnen skrynde it
gefoel… myn fleanen hie gjin nut…
koe lytse blaukop my ferjaan?

Hy siet in skoft ferwezen op it hout
dat bûten tsjinst die as de sit
foar lju fan frisse lucht;
ynienen fleach er op myn sucht
en liet my achter yn it swit.