Myn each foel op it swart en wyt
dat op ‘e dyk lei, kontradiksje,
swart as tar en wyt as kryt,
’t kaam op my oer as wie it fiksje.

It foel my op hoe skitterjend
it wie, de dau en doe de sinne,
by dit oansjen waard my gund
hoe’t swart en wyt oan tinten winne.

Myn ear fong op it skatterjen
heech út ‘e beam, ’t wie klear te hearren
dat sy wie foar him ferlern,
hy song by libben en by stjerren.

Klaut de bear nei boppen ta,
hy bliuwt op ’t selde plak,
dus moat hy ’t fan de hichte ha,
krijt mei de kroan kreas syn gerak.

Rinners komme earst ta bloei
as ’t aard wurdt fan beton
nei jierren fan in flakke groei
fan meters nei de maraton.

Klauwen wurdt it oan de ein,
it hâldt no ienkear op,
de kroan is oan ‘gean troch’ fersein,
dus klimt dy rinner nei de top.