Yn de gloppe lei in âlde tsjalk
te wachtsjen foar de fêste brêge,
de fraach ‘wêrop’ kaam yn my op;
ik seach op ’t dek gjin skippersfolk…
gjin azem op myn rop.

Boech en foardek sprieken my wol oan,
want Eke is in âlde namme,
Marije soarge foar de bern,
gjinien waard op it skip bedoarn…
’t wie oan har styl te sjen.

Mar it achterdek kaam op my oer
as foer de tsjalk op nije weagen,
wie ’t skip de hiele dei mobyl,
it boeken wie net mear in toer…
tsjalk yn moderne styl.

De skoaltiid rûn rap nei de ein,
dat bûten soe fan binnen winne
op it wetter, oeren sûnder rein,
wol spattend sa as pubers kinne.

De kano’s skeaten oer it wiet,
wylst rappe wolken ’t swurk berûnen,
dochs gjinien dy’t yn de knipe siet,
hoewol’t guon amper fierder koene.

Se wiene net oan tonger wend,
mar wisten, bliksem kin it winne
fan de wettersport mei in aksint,
dus woene sy mar leaver rinne.