Dat duorre oant dy oare kaam
mei beide poaten by de sleat,
it paste net, koe amper neier,
sa kaam it op ‘e kop ferkeard…
‘Ik bin op eigen grûn,’ sa sei er.

Se stampten neier, fiif man sterk
en sloegen op dy oare acht,
wat hiene sy noch te ferliezen?
Se holden dei en nacht de wacht
om as it koe de slach te kiezen.

It draaide út op in bestân,
mar altyd steane der noch fiif
dy’t mei ien slach de grins oer kinne;
mei ’t fearrepânser om it liif
is ’t maklik fan dy skelm te winnen.

Hy rint al withoelang op ’t kampke lân
tichtby it ljochte âldershûs,
gjin bûtensteander wit syn jierren;
sa bliuwt de bân as boer yn stân,
al is it dan fan fierren.

De leie is al lang út hannen jûn,
fan pleats gie ’t nei it âldershûs,
gjin bûtensteander ken de pine
fan net mear oan de oeren bûn,
hy moast syn ritme fine.

De frou wist wol fan oere en fan tiid,
gie mei yn ’t ritme fan it jier,
foar bûtensteanders hie sy blommen,
wie foar de mienskip yn it spier
en wist fan gjin bekommen.

De wrâld wurdt lytser om it âldershûs,
mar bliuwt it sintrum fan ’t bestean
salang’t de muorren strieljend skine;
se sjogge ’t hynder stean en gean
om har dêryn te finen.