It lichtste stiel,
dêr moat men mei in skûtsje hinne,
mei in apparaat en wat gepiel
kin’t skipke maklik winne.

Dêr sylt de Pan,
troch ’t wetter sjit er mei de poarte
yn de hichte, lichter troch in man
of fiif, sa wurdt der koarte.

Dêr leit er stil
mei ballêst fan it koar Edoza,
want noch swierder weacht de hege wil:
‘Sjong priizjend it Hosanna!’

Wat âld is, kin noch jierren mei,
it iene lit it oare sjen
troch ’t gat, in diafragma
mei ’t selde ljocht sa troch de dei,
wat âld is, giet noch net ferlern.

Der stiek in balke troch it gat,
dy’t stadich draaide op ‘e wyn
om draaiend fyn te meallen;
de stien hat no mear fan in grot,
mar wat is echt en wat is skyn?

It diafragma bringt de beam
yn byld, gjin balke foar it gat;
de stien en stam op jierren
fertelle fan de libbensstream…
yn âlde gatten sjocht men wat.