oktober 31, 2023
van Winslow Homer*
Laag vloog hij overzee en kust,
het laagst ver achter de formatie,
want de kou drong door zijn veren heen;
toen de vleugelslag vertraagde,
voelde hij zich moederziel alleen.
Hij raakte hevig verontrust
van iets wat klonk en hem ook raakte
door zijn veren heen, traag vloog hij door,
maar niet verder dan zijn vleugels
droegen, achter bleef alleen zijn spoor.
De mens die puur uit jagerslust
hem had gedood, zag hoe verlaten
hij daar in zijn geestvervoering stond
tussen zee en kust, hoog schuimend
water, zwart-wit oogde plots de grond.
* Winslow Homer (1836-1910)
Schilderij ‘Winterkust’
oktober 30, 2023
De lêste tiid, noch simmertiid,
rûn ik faak op deselde tiid
it tsjuster yn de mjitte,
wylst de sinne muoite die
om boppe ’t wetter út te kommen,
hoewol’t de tiid noch simmersk wie.
It swurk waard troch de sinne read
kleurd, want it wie sawat syn tiid
om strieljend op te kommen,
read as fjoer hie ’t lang net west,
ik rûn it ljocht wol yn de mjitte,
mar wist as ’t jûn reint, is it hjerst.
Ik rûn snein ek, mar doe by ljocht,
it wie wer op deselde tiid,
mar diskear tusken beammen,
dêr’t de sinne folop liet
syn strielen troch de blêden komme,
doe wie ’t acht oeren wintertiid.
