mei 24, 2017
fan Jan Luyken*
Twa kear wie ik hjoed yn triennen:
fan ’e moarn doe’t hy gjin azem joech,
ik wie yn djippe rou,
en doe’t hysels syn lykbier droech,
hy rûn der samar hinne.
Myn soan wie stoarn, ik stie allinne,
want ik hie gjinien mear op ’e wrâld,
dus bernleas widdofrou;
’t wie waarm, mar oeral hie ’k it kâld,
ek ûnder ’t rouwend rinnen.
Ynienen stie ik stil, de staasje
wie teplak, sa wie myn tinken earst,
mar ’k waard wat frjemds gewaar:
in man spriek mei in oare geast
as kriich myn jonge graasje…
… om troch te libjen, hiel bysûnder
dat er prate, opstie út ’e dea;
ferbjustere, net naar
wie ’k mear, it gie troch geast en lea:
de Hear hie dien in wûnder.
mei 23, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Hoe komt het dat hij rechtop zit,
terwijl de wonden hem belasten
tot zijn hart zich overgeeft;
zijn wil beslist dat hij nog leeft
en voor zijn dood Maria bidt
dat hij zich hield aan ’t vasten.
Waarom zit zij daar aan zijn bed?
Haar wil beslist om niet te knielen,
omdat biechten haar niet ligt;
zij had haar wapen goed gericht,
de bisschop op de vloer gelegd
en lichtte toen haar hielen.
Zijn hand schiet naar de koningin
om zo haar onschuld nog te doden
voordat hij voorgoed verlaat
zijn kudde en naar boven gaat,
waar zingend klagen heeft geen zin,
hij wordt met spoed ontboden.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Koningin Fredegonda aan het sterfbed
van bisschop Praetextatus’