mei 30, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Samen hangen zij er tegenaan
en kunnen er niet overheen,
onwrikbaar is de balustrade,
dus blijven zij maar staan
en slaan slechts gade.
Samen kunnen zij de aanblik aan,
’t gefluister is als steen zo hard,
blijft hangen op de balustrade,
wil liever gaten slaan
om haar te schaden.
Haar blik is op het beeld gericht
en neemt haar eigen schoonheid op,
ook in verbeelding zijn gezicht.
Haar beeld van hem is blinkend licht
als van de zon, steeds hogerop…
de balustrade blijft uit zicht.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Gallo-Romeinse vrouwen’
Schilderij ‘Het diner’
mei 29, 2017
’t Wie sneintemoarn, acht oere,
doe’t it reid de eare song
fan skepping of fan evolúsje,
yn ferhâlding wie it grien noch jong,
hie yn de maitiid wol fidúsje.
Twa iere skippen foeren
fan it suden nei it noard,
ferskillend kamen se foar eagen,
ien hie lizzend libben guod oan board,
it oare foer heech op ’e weagen.
It reid song troch en roerde
him noch sterker yn it liet
oer ’t minsdom yn de evolúsje,
’t wie wol snein, mar yn in oare tiid,
de werklikheid wie gjin yllúzje.