februari 7, 2024
fan ûnbekend*
Ezechiël
De Heare hat my witte litten
dat myn frou yn ien slach stjerre sil,
it wie earst net te leauwen,
mar ’k wit it no, ’t is nei Gods wil.
Ik mei gjin triennen rinne litte,
kleie sil ik ek net om myn frou,
hoewol’t ik it útskreauwe
wol: ‘As har man bin ik yn rou!’
De minsken wolle fan my witte
wêrom oft ik hjoed yn stilte klei,
se kinne it net leauwe
dat God my soks perfoarst ûntsei.
God sil it hillichdom ûntwije,
dat foar ’t folk is as in leave frou,
it mei fan rou net roppe,
al suchtsjend komt dit folk yn ’t nau.
Ik sil foar elk in teken wêze,
earst yn stilte, dan net langer stom
om alles út te lizzen,
mar dochs… myn frou krij ’k net werom.
* Yllustraasje ‘Ezechiël’
februari 6, 2024
van Józef Brandt*
De kreten hadden ver geklonken,
verder dan de Russisch koude grens,
overschreden door Kozakken,
strijdend voor ’t zelfstandig staan
en gaan op grenzeloze steppen…
vrijheid was hun wens.
Vanuit het oosten klonk de dreiging
luider dan voorheen, de verre tsaar
wenste grenzen te verleggen,
ruimte scheppend om te staan
en gaan waar ’t eigen volk maar wilde…
neem de vrijheid daar.
Wie met de vrijheid van Kozakken
spot, tast aan het wezen van de mens
die zijn hart volgt naar de ruimte
van ’t zelfstandige bestaan,
hij overwint met vlag en wimpel,
wijst de tsaar zijn grens.
* Józef Brandt (1841-1915)
Schilderij ‘Zang van de Kozakken
als overwinnaars’