oktober 2, 2018
van Fritz von Uhde*
Met pijlen in de koker,
losjes in zijn hand de boog,
loopt hij vlug naast zijn moeder,
op dat moment voor hem geen oog,
het huis van vader uit.
Zij loopt, vindt hij, voor joker,
door zijn vader weggestuurd,
omdat zijn vrouw, de eerste,
geen tweede vrouw duldt in haar buurt,
hij schiet voor ma wel buit.
Toch voelt hij zich ook schuldig,
want vandaag heeft hij gepest,
pa noemde dat zijn broertje,
een baby nog, het is hem best,
maar moeder niet, zij huilt.
Hij is nu ongeduldig,
als altijd, zoals ma zei,
maar hij kan moeilijk anders,
met pijl-en-boog voelt hij zich vrij,
weet hoe hij zich verschuilt.
* Fritz von Uhde (1848-1911)
Schilderij ‘Hagar wordt weggestuurd’
oktober 1, 2018
Hoe koe ik witte wat se seine,
sa tegearre op it stek,
ik hie net om my hinne sjoen,
waard gau al dat gewaar
wêr’t sy ek acht op sleine.
Ik seach ’t ynienen deastil sitten,
eagen ticht, dat wie ’t, ferrek,
dy swarten hiene ’t al lang sjoen,
dus rûn it grut gefaar,
noch sûnder it te witten.
Ik hearde yn de fierte gakjen,
sa’t in âlder roppe kin
as sy ien fan de berntsjes mist,
de swarten fleagen op
om daliks wer te sakjen…
… om’t ik it pykje wekker makke,
myn gewisse bleau dus skjin
troch ’t yngean tsjin de swarte list;
de âlder heinde ’t op,
hat fierder net mear gakke.