mei 29, 2019
fan ûnbekend*
It lichem sprekt my oan
as byld fan de gemeente,
beide binne ien gehiel,
ferlykber mei Gods Soan.
It lichem as gehiel
bestiet wol út gâns lidden,
hân en foet en each en ear,
se binne ûnderdiel.
It each stjoert hân en foet,
sadat dy krekt bewege,
sûnder holle komme hân
en foet yn grutte noed.
As ien lid lijt, dan is
it sa dat alle lidden
lije; krijt in lid de ear,
is blidens rûnom wis.
It lichem as gehiel
kin ek foar jimme sprekke,
want elk lid docht trou syn plicht,
wat fuortkomt út ’e siel.
Yllustraasje ‘In protte lidden, ien lichem’
mei 28, 2019
van Caspar David Friedrich*
Zijn blik spreekt helder: ‘Dit ben ik,
geen ander, want ik ben geschapen
om zover het kan te overzien,
ik zwijg het liefst als ik er sta,
veel langer dan een ogenblik.’
Te zien van voren geeft geen pas,
het gaat niet om zijn open ogen,
maar om wat het ruime landschap biedt,
natuurlijk komt de verte na,
hoewel er groeit geen sprietje gras.
De verte stijgt juist boven ’t hoofd,
hij heeft de hoogte overwogen,
kon er met zijn ratio niet bij,
maar zijn gevoel spreekt hem wel aan:
‘Ik heb de harmonie beloofd.’
Het golvende van land en zee
is voor zijn open geest geschapen…
gaat dit ogenblik hem nu voorbij?
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Zelfportret’
Schilderij ‘Wandelaar boven de zee van Fog’