Jierren lizze se al oan de kaai
as einen yn in sletten bit
beferzen, nea wer op ‘e wjukken nei
de doarpen foar in mes of skjirre,
mar wol iiskâld sjen nei hoe’t it sit
mei einen yn de winter hjirre.

Klomjend sitte se rûnom it bit
dat iepenbliuwt troch ’t swimmend laach
dat net graach op ‘e glêde iisflier sit;
se komme sa net yn de skjirre
fan de froast, al is de wjukslach traach,
sy hoege net te bliuwen hjirre.