De wite stien yn diggels brutsen
lit de rjochting sjen
nei’t iere lok fan beide minsken,
letter yn twa stikken lutsen,
yn it iene ek de bern.

Yn blauwe stien troch streamen slipe
komt it wyt op kop
as teken fan it skomjend wetter,
earst noch wikend, yn syn gripe
fierde ’t him doe fierderop.

Gjin streamen fan miljoenen triennen
koene dizze stien
bewege tusken Auschwitz’ bylzen;
’t kapke sjocht men mar allinnich,
’t ûnderste dat wit gjinien.