Spegeljende miuwen

De brune kap is der al ôf,
want hjerstmis passe sy har oan
om winterdeis ljocht út te strieljen,
ôfsjoen fan de minskewrâld:
de lampen op ’e autowei
by nacht, mar ek op ljochtskyndei.

Men hâldt sa lykwicht op ’e dyk,
gjin auto rekket yn de berm
of folle slimmer yn it wetter,
dûbel is it in behâld:
foar mannich libben, ek de wein
komt foar syn tiid net oan de ein.

Sy hâlde ’t lykwicht yn de loft,
mar boppedat ek op in tou
mei ljochte kop deun boppe ’t wetter;
spegeljend har mannichfâld
oan minsken hawwe miuwen nea
mear lêst fan in te iere dea.