Skippersrêch

It kaam net faak mear foar
dat op in kostlik moaie jûn
in skûtsje nei de Potten foer,
de tiid fan turf yn ’t rom wie oer.

Twa ankers kamen foar
de kop en holden ’t skûtsje op
it plak, it bleau de nacht grif oer,
de tiid fan rêst foar seil en roer.

De skipper dûkte yn
de roef mei op ’e holle noch
de pet, dy’t tsjûge fan alear,
mar ’t fan de waarme jûn ferlear.

Hy dûkte sûnder pet
wer op, hie inkeld ’t himd noch oan,
sa achter ’t swurd joech hy him del,
ûntbleate dêr it skippersfel.

Tradysje wie dêr út
de broek wannear’t de need heech wie,
mar ’t duorre langer as normaal,
de skipper hie in oar ferhaal:

‘It komt net faak mear foar
dat op sa’n kostlik moaie jûn
ik mei de rêch yn ’t sintsje sit,
wat ik net om de boarger lit.’