Prate oer de bút

Se sitte tusken bei en snile
út it sicht fan ’t skrillich wyld,
dat sels noch net te sjen is,
te betiid foar daliks al yn byld.

Se ha ’t oan tiid om nijs te dielen,
op te skeppen oer de bút,
dy’t no net mear te sjen is,
mei de hagel skeat it bloed derút.

It giet fan hazzen nei de guozzen,
fierste folle foar de boer,
dy’t sjocht wat sa ferlern giet,
fretters sprekke op tsjin syn natoer.

It praat komt út by rappe reeën,
folle grutter as in goes,
gjin wyld dat him mear sjen lit…
gean se sûnder bút dan mar nei hûs?

Dan rize beide jagers boppe
lysterbei en snile út,
de lopen wurde rjochte
foar de knal… de hazze naait rap út.