It leit yn ’t lege gea
dêr’t grien gjin grinzen ken,
sa oer de sleatten springt;
it liket as it winkt,
in mem mei ’t lytse bern,
sa suver op ‘e lea.

Hoe hat it eartiids west
yn ’t kreakjen fan de tiid
en ’t klomjen yn de jûn?
Sy wie oan ’t libben bûn
fan man en bern, yn striid
behurde oant it lêst.

De notiid hat de grins
ferlein nei ’t einstasjon
en op ‘e wâl by ’t dok
ferriist it lêste lok,
de hichten fan beton,
dêryn noch efkes lins.