De kleurebôge mei syn dûbelfoet
ferrize yn in reuzewolk
dy’t spielde oer de wetterkolk,
dy bôge klom nei in betsjutting:
de ierde waard in goed ûntwyk,
it minskdom soe tenei omlyk,
sa skreau de Skilder syn begrutting.

De minske klom de ieuwen troch mei moed:
de wiisheid fan in Socrates,
it brein fan Aristoteles,
elk op syn eigen hege wize,
de kleare kleuren fan Vermeer
en noch safolle skilders mear,
lit dan dy iene ek mar rize.