Wêr’t earder heidefjilden leine
mei hjir en dêr in spitten hut,
dêr’t folk it libben lijend droech
mei soms in flok of biddend wurd,
dêr ride no de djoerste weinen.

Se ha in mar foar hichten groeven
foar fjilden om in bal te slaan
en wenten, wrydsk en unifoarm
om sels noch sier en swier te jaan,
in plak om libbenslang te toevjen.

Wol weagjend lân en wetterweagen,
mar heidetinten hat it net,
wol sier by froast en winterstoarm,
dan wurdt it wiet yn ’t keunstwurk set
as fariaasje foar wat pleage.