Mei brede wjukslach sweeft er oer it gea
en lit him driuwe op termyk,
de hoannebiter,
soms stiet er stil as yn de bea
foar wat er sjocht as libben lyk,
hy hat se faak te fiter.

Foar mûs en pykje is er in gefaar
wannear’t er oer de greide saait,
rap op har miter,
hy hakt se hastich ta tartaar,
gjin hoanne dy’t nei ’t hapke kraait
fan fijân hoannebiter.

Mei minskefijân kin de swever neat,
dy fynt syn rôversaard en -dûk
gesoademiter,
hy kriget fûgelfrij as steat,
in kleur noch swarter as de roek,
de wiffe hoannebiter.

En as de fijân dan net klimme kin
foar ’t skeinen fan syn hege nêst,
dy bangeskiter,
dan is de brek yn ’t glês te sjen,
hy lit syn byld net iens mei rêst,
de brutsen hoannebiter.