Hy hong fier boppe ’t fytspaad yn de beam,
in stalling logysk foar wa’t yn de loft
as fytser toeve al in skoft,
fersille yn in dream.

Hy liende ’t karke fan syn leave faam
omdat er wat yn wetterfytsen seach,
in dronken feint fan weach nei weach
dy’t frjemd telâne kaam.

De wierheid riist dochs boppe weach en wolk,
brekt los en dinderet rap oer wei en rail,
is dan ek multyfunksjoneel:
de bolle ken syn folk.