Alde tiden libje dûbel op
as Snits weromgiet nei ’t ferline
mei de strjitte ûnder ’t sân;
dêr’t earder klonk de grutske rop
fan skepen, froedskip, heech fan stân,
is hjoed it ridderskip te finen.

Spanning hearsket ûnder ’t sljochte folk,
dat kloftet om ’t toernoaifjild hinne;
dan, as wie ’t in tongerklap
nei ’t driigjend flitsen út in wolk,
ferskine ridders, heech fan stap
de hynders, stielhurd sa’t se binne.

Mar ûnder ’t ridderkleed, foar ien dei goed,
sit elke ealman yn de hûd fan hjoed.

Fjouwer ieuwen letter op ’t perron
wurdt op it stielen meunster wachte,
groeiend yn in wolk fan reek;
de ridder eaget nei ’t stasjon,
blaast stoom ôf by it boerd fan Sneek
en wachtet swart op nije frachten.

Mar ûnder ’t swarte fel, foar ien dei skoan,
glimt al de glêde Philips-hûd foar moarn.