Mei it romme moed rin ik troch greiden,
sûgje ljocht en wetter op,
sjoch oan de kym myn byld fan reiden,
no in swarte streek der boppe-op,
de hikkepeal komt amper heger,
’t plankje stribbet lykwols nei de top.

En sjoch, it ljocht, no noch wat leger,
op ‘e dize, mar dêr is ’t!

Nei in fjirtjin dagen giet myn rinnen
fierderop oer frjemder paad
en wer bin ik mei ’t byld allinne,
mar ’t is no fan folle tichter aard,
ik sjoch de beammen om my hinne,
kear de earen nei har heger praat.

En sjoch, it ljocht, dêr is de sinne,
oars as earder troch de mist.