Snuvend rûn ik troch de leane,
rûkend oan it maitiidsgrien,
ik telde al in beam of tsien,
hjir al, mar oars noch nearne.

Jonges fytsten wylst se rikken
as in skoarstien op it oare paad,
it lei no ienkear yn har aard
om op ‘e reek te kicken.

Mei twa fingers om de gatten
fan de noas kaam ‘k by it blau,
de leechte fan de fiere rou,
mar no noch om te spotten.

As twa knoppen ús beswarre
dat it libben boppe alles giet,
dan sjongt de blaukop ’t heechste liet
en kinne wûnders barre.