In skipper fan It Heidenskip
fan hast twa ieuwen lyn
besylde mei syn houten tsjalk
de mar mei waar en wyn;
sa wiene Wiebe en syn skip
‘De hoop doet leven’ ien
fan geast mei Hes de skippersfrou,
sy ha de need trochstien.

Sy hopen op in libben wiis
en tsjinstber oan it folk
fan wrotters yn it lege lân,
ien groef, de oare molk;
it fean waard turf, de molke tsiis,
ek bûter yn it fet
en skipper Wiebe brocht de fracht
nei plakken fan ferlet.

It laden mei it lossen wie
foar him it swiere wurk,
mar ûnder ’t farren mei syn tsjalk,
dan skôge er it swurk;
de sinne, moanne joegen rie,
fertelden him it lot
fan ’t lege lân en folk, sa stie
de skipper nêst syn God.

Doe kaam de dei dat skippers each
waard lutsen troch in ring
om moanne earst en sinne dan,
hy fûn it sûnderling;
de see mei ’t wite skomjen seach
er as in teken dat
de stoarm kaam neieroan, sa stie
de skipper nêst syn God.

It tsjuster sleepte buien mei
fol heil dy’t ûnheil brocht,
de stoarmwyn swypke weagen op
ta hichten nea noch tocht;
de bliksem ljochte as de dei
en ’t knalde skot op skot,
mar Wiebes tsjalk lei fêst, sels stie
de skipper nêst syn God.

Dy moarntiid kaam de skipperspet
wat hoeden foar it ljocht,
de eagen doarmen sûnder stjoer
en fûnen neat mear rjocht;
de pleatsen wiene skippen dêr’t
de see mei spotte, ’t lot
fan Wiebe lykwols wie gelyk:
in skipper nêst syn God.

De bisten fan It Heidenskip
en ek it klomjend folk
ferwachten yn dy wettersneed
beskutting yn de tsjalk;
‘De hoop doet leven’ waard in skip
as arke mei ’t gebod
dat Wiebe lykas Noach wie
de skipper nêst syn God.