Fan binnen is it hûs
in spul fan ljocht en skaad
fan foar- nei achtergrûn
mei romte by de rûs,
in wente fan formaat.

It jout wol perspektyf
dat útkomt by it rút,
mar inkeld wurdt it rûn
foar libbensecht geriif
dat útrint op in tút.

Fan binnen klinkt de frou
as ’t spul fortissimo,
se spilet lykwols echt
op ’t klavesimbel flau
it pianissimo.

Mar hy sjocht perspektyf
yn ’t ljocht fan har muzyk,
foar him in hege flecht,
fibrearjend yn syn liif,
mei ’t bêd as leech ûntwyk.

Sa klinkt yn harmony
mei dûbel perspektyf
oan hûs en minsken bûn
de leafdesmelody,
want sy wurdt grif syn wiif.

* Emanuel de Witte (1617-1692)
syn lykwichtich ‘Ynterieur’
(oan de iene kant de man
yn it bedstee en oan de oare
de spyljende frou)
is net yn oerienstimming
mei syn libben, dat lang
net altyd lykwichtich wie.