In wâld fan beammen op ‘e hichte,
stammen oantaast en misfoarme,
tûken teistere troch stoarmen,
inkeld útsicht yn de lichte.

Ik, skilder Jacob, bin dat wâld,
as boarger libjend op ien foet,
te earm foar noch in twadde,
makke ik in úthingboerd,
omdat de bakker swarde,
hy soe my bringe foar ’t gerjocht,
as ik him net betelle,
dat doe ha ‘k dat boerd betocht,
no kin ‘k wer brea bestelle,
ik as mantsje fan de wrâld.

Sjedêr de mantsjes yn de sinne,
streekjes tusken hege stammen;
wâld fan beammen sûnder namme
smyt it skaad der samar hinne.

* Jacob Jacobsz. van Geel (1584/1585-1638)
hie in libben mei problemen yn en bûten
de húshâlding. Syn skilderijen binne
in útdrukking fan syn libbensstriid.