Wat kin in herberch noch mear skinke
út ‘e kanne as har reade wyn
fan fol ûnthjit foar yn de jûn:
fertier dêr’t gasten heech op drinke,
want it deistich libben is mar skyn.

Hy leit dêr útteld mei de holle
op it hout, foar him is gjin ferwin,
syn sinten hat er har al jûn;
sy skonk mar ta, ’t waard him tefolle,
dat syn selskip wie foar har te min.

No skinkt se yn syn hege romer
kleare wyn mei kromkes erotyk,
in knypeach hat er har al jûn;
de hertslach rêd, de earmslach lomer,
mar fan beide is de toan gelyk.

De herberch spilet mei de winken
fan de hûnen en it pearke mei
yn ’t spul fan lûkend nei de jûn:
‘Lit ús der noch mar ien op drinke.’
Boppe wiist it bêdeguod de wei.

* Frans van Mieris (1635-1681)
stie bekend om syn fêste komposysje
en fine pinseelfiering.
De sêne yn de herberch is fol fan
ferburgen symbolyk.