Wat sille wy ús soargen meitsje
yn de tiid fan Hollânsk goud
dat strielet yn de wille,
ús perfoarst wol tafertroud.

Sjoch my yn ’t feestfermidden laitsjen
wylst de hân de pipe hâldt,
myn soan krijt brune billen,
fan de reek wurdt hy stokâld.

Ik hear fan rjochts de wyn klear rûzjen
wylst fan links de sek skel klinkt,
it sil myn doedel wêze
dy’t op hege lûden drinkt.

Wa kin yn ’t sjongend selskip sûzje
oars as buorfrous tatebern,
wa skeane letters lêze,
beppe kin se amper sjen.

Wat hear ik, buorman Griisburd gnizen
om wat immen skellend sei:
‘By Steen is it in soadsje!’
Wis, it is myn pappegaai.

Lit alles nei it toppunt rize,
want it hat neat om it liif,
om my wurdt dit in soadsje:
op ‘e wille fan myn wiif!

* Jan Steen (1625-1679)
skildere yn syn bloeitiid
te Haarlem mannich
fleurich selskip.