Zijn zusje was in zee verdronken,
aangerand door Väinämöinen
– Aino, zout zal zijn mijn wraak.
Vol haat ging Joukahainen
naar de kust waar golven droevig klonken.

Toen klonk ’t geluid van verre hoeven,
’t was het paard van Väinämöinen
– Aino, zoet was eens mijn taak.
Bedroefd ging Väinämöinen
naar het noorden om geluk te proeven.

Haar dochter was in zee gebleven,
uit het zicht van moederogen
– Aino, bitter is mijn hart.
‘Niet schieten, Joukahainen,
laat hem in het land van ’t noorden leven.’

Toen zoefden een voor een de pijlen
naar het paard, geen mededogen
– Aino, ’t leven is verward.
Vloog daar niet Väinämöinen
met een arend, vleugels om te zeilen.

* Schilderij ‘De wraak van Joukahainen’
(1897 – 125 x 130 cm.)