Wie kent niet de kolossen
van wie de rug lijkt toegekeerd
om van geen karavaan te weten;
zij zijn door zon en storm bezeerd,
maar door een eeuwig lot bezeten.

Het standpunt van de tijden,
zo worden zij het liefst beschouwd,
standvastig door van alles weten:
woestijnverhalen toevertrouwd,
rotsvast om nooit weer te vergeten.

Passeren de kamelen,
dan is de weg terug uit zicht
en wordt het tijd om aan te geven
waar perspectief de wonden dicht:
oase om weer op te leven.

* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘De vlakte van Thebe’