Zwart is ’t water van de doodsrivier
waarin alleen de zwaan kan zwemmen,
sierlijk van de kant vandaan
waarop de stenen bloeden.

Levenloos, nog slap in elke spier,
ligt hij naast haar naar lucht te happen,
held Lemminkäinen die
zich naar het water spoedde.

Voor de liefste had hij nog de taak
de zwaan te schieten en zijn slappe
hals te vormen tot een krans
waarin zij beide pasten.

Toen verscheen de herder met zijn boog
waarvan de pijl zijn hartslag stopte,
’t lichaam raakte uit balans,
in delen in het water.

Zou een moeder niet haar zoon, de held,
weer helen en tot leven wekken?
Nog ligt hij daar levenloos,
maar ademt even later.

* Schilderij ‘De moeder van Lemminkäinen’
(1894 – 18,5 x 19,5 cm.)