Nadat zij Dante had gelezen
over hemel, hel en vagevuur,
verlangde ze naar meditatie
tussen zon en maan, haar uur
om af te dalen in het wezen.

Zij zag beweging op de oever,
na de dans verstrengeling,
en onderging het als sensatie
tussen wezens onderling;
haar mijmering: van droef tot droever.

Alleen was ’t vagevuur, maar samen
vallen in de hartstocht voerde naar
de hel, de neergang zonder gratie;
na de stilte kwam ’t gebaar
van opgang, fluisterend haar ‘amen’.

* Juan Brull-Vinolas
Schilderij ‘Mijmering’ (1908)