Zij hadden zich eerst voorgenomen
tijdig aan de overkant te zijn
om hun geliefden te begroeten,
maar vlugger nog was de woestijn
om in hun binnenste te komen.

Zij hadden eerder al ervaren
dat de zon viel aan de buitenkant,
die zij bedekten tot hun voeten,
maar vlugger dan het stuivend zand
drong door wat niet kwam tot bedaren.

Zij rantsoeneerden eerst het water
tot de laatste drup vervloog tot damp,
alsof de zon hen zo liet boeten,
de tweede aanval kwam met kramp
tot niemand wist van eerst en later.

De meesten hebben nog gekropen
om wat dichter bij elkaar te zijn,
maar zonder kracht van doe de groeten
aan… toen versprak zich de woestijn
dat hun geliefden bleven hopen.

* Eugène Fromentin (1820-1876)
Schilderij ‘In het land van de dorst’