Syn gedicht komt iiskâld oer,
kâlder as de Fryske winters,
like feninich as dy yn Finlân.
Dêr kin Jacob Brandsma it mei dwaan.

Elfstedentochtstoel

Een stoel als baken in de nacht
voor wie de grote tocht al schaatst
omdat het dagen brandt van binnen,
vuur dat smelt het laagje ijs
en wordt het wak tot water,
dan loopt of fietst de ware Jacob.

Een stoel, vier poten voor houvast
voor wie het evenwicht verliest
in ’t weer van binnen en van buiten,
dooi die smelt het laagje ijs
en zakken de zes poten,
dan zwemt of zinkt de ware Jacob.

Een stoel als rustplaats aan het eind
voor wie de zegetocht volbrengt
alleen voor zijn gevoel van binnen,
brand volledig uitgeblust
door vallen van het water,
dan surft de geest voor waar van Jacob.

Akseli Gallen-Kallela