Doodstille liefde

van Edward Burne-Jones*

De stenen waren sterk verweerd,
de halve boog was neergekomen,
het afgebeelde nog bewaard,
de doorgang riep hen op te dromen.

De snaren hielden zich doodstil,
omdat de burcht sprak over doden;
het onheil was hun niet bespaard,
de stad sprak over hongersnoden.

Zij hebben ook in nood verkeerd:
de witte broden in de weken
vóór hun toekomstige bestaan
verkruimelen, een brekend teken.

Toch overwon hun sterke wil
om niet voor tegenstand te wijken;
de rozen spraken hen zo aan:
‘De liefde wijkt ook niet voor lijken.’

* Edward Burne-Jones (1833-1898)
Schilderij ‘Liefde tussen ruïnes’