mei 2, 2025
fan ûnbekend*
Mefjorden hat de bergen skieden,
djipte hjir en hichte dêr…
wa kin it fjord bedjipje,
klimme nei de hichte ta?
Gjinien giet hinne wer.
De doarpsbewenners yn de lichte
sjogge by berch Segla op,
fan klimme is gjin sprake,
wol fan farre yn it fjord…
it wjerlûd nei de rop.
Mefjorden lit de lûden dûbel
klinke, kompensaasje foar
de hichte en de djipte
dy’t ferskille dei en nacht…
yn ’t fjord klinkt lûd: ‘Far… far!’
* Foto ‘Berch Segla op it eilân Senja
yn Noarwegen’
maart 1, 2025
fan ûnbekend*
Unwrikber binne bergen,
de matearje makket se massyf,
slitaazje troch de tiden hinne
kin de hichte krimpe litte,
mar stân hâldt it hurde liif.
Unwrikber binne minsken
dy’t foar eagen ha de heechste top;
om yn it libben op te klimmen,
wolle sy fan krimp neat witte,
ek al giet it oer de kop.
Utdaagjend binne bergen
yn ’t Roemeenske lânskip dat massyf
op minsken oerkomt dy’t ûnwrikber
binne, har net keare litte,
hearskje oer it hurde liif.
Foto ‘Ceahlau-massyf yn Roemenië’