Archive for the Skûtsjesilen category

In dikke fjouwer, heechút fiif,
sa wie ’t Terhernster wynberjocht,
dat skippers holden ’t op ien reefke,
sa bleauwen skûtsjes rap en rjocht,
mar dochs de wyn waard sterk en stiif.

Se brûsden oan, Langwar op kop,
de Pan as twadde, doe kaam Grou
yn ’t nije wyt en sûnder reefke,
oer stjoerboard knipend, net yn ’t nau,
oer bakboard rom ek, heech it krop.

It sinneljocht striek oer de mar,
de wyn joech him ek justjes del,
dus rap derút dat iene reefke,
de kop waard hurd, it striden fel,
doe helle ’t oan, der wie gjin kar.

In filmploech, by de Pan oan board,
sloech weagen op yn ’t apparaat
en skeane tugen sûnder reefkes,
it waarden bylden mei fûl praat
oer folop fiif, de wyn hie scored.

De Tynje, smelle feart foar skipperskeunst
om skraal dertroch te farren,
hy it roer, de frou de fok
en as de trochgong narre,
klonk fan achteren syn flok.

De Heale Moanne, nij yn ’t streekjespak,
belibbe syn premiêre,
mar de Tynje hold him fêst
en soe syn dei bedjerre:
tsjuster waard er fierwei lêst.

Doarp Grou, yn ’t âlde pak op eigen wiet,
woe yn de striid wol rinne,
sûnder flok de Tynje út
liet hy de Grousters winne,
binnen wie de earste bút.