Archive for the Jereims category

De menstijd is een kathedraal,
gewijd aan de geliefde maagd,
de hoop op voortgaand leven,
zoals het elke vrouw behaagt,
maar slechts een deel van het verhaal.

Ik zag mijzelf in vogelvlucht,
geschapen op de zesde dag,
geworpen in het leven,
ik vloog met vaart en schaterlach,
de ruimte schalde van ’t gerucht.

Ik zag mij liggen op de vloer,
gevallen vrouw uit het bestaan,
de linkerarm geheven,
geen kracht meer om omhoog te gaan,
zo tussen hoer en ouwe moer.

Ik zag mij staan als oude vrouw,
in ’t paars met nog een vleugelwens,
vasthoudend aan het leven,
ik kwam steeds dichter bij de grens,
wat ik, in vogelvlucht, niet wou.

* Schilderij ‘Metamorphosis’

Ik ben in ’t wit gestoken
door mijn afkomst, Adams paradijs,
en heb hem aangevoeld,
wij zongen op dezelfde wijs,
maar later moest ik voor hem koken.

Kom, Eva, huid en haren
zijn niet nodig in mijn koninkrijk,
jij zult door mij een glanskind baren.

Ik bracht op aarde leven
buiten ’t paradijs, ’t viel zwaar
met bloed en eerste kreet,
een zachte huid en ook al haar,
maar ik moest hem mijn borsten geven.

Kom, Eva, laat de borsten
ondergaan de werking van de glans
die afstraalt van het brein van vorsten.

Als ik dan toch moet komen,
laat mij dan dansen zoals Eva’s doen,
meenemend hun gevoel,
ik geef de glans met huid en zoen,
de toekomst kan niet zonder dromen.

Schilderij ‘The seed’