november 30, 2016
van Elihu Vedder*
van Jusepe de Ribera**
Satyr Marsias wou grijpen
alle wezens bij het hart;
omdat gezelschap hem verwarmde,
speelde hij vanaf de start
zijn longen leeg op slechts twee pijpen.
Op zijn aulos blies hij hazen
uit de heuvels naar zich toe,
omdat hun oren ’t ruisen hoorden,
maar zij wisten nog niet hoe
hij met twee pijpen kon verbazen.
Marsyas hield op met spelen,
want Apollo kwam eraan
om met de satyr luid te strijden;
wie er won, mocht nog verslaan
zijn tegenstander: villen… kelen…
Lier en aulos lieten horen
aan de hazen het verschil,
zodat Apollo kon gaan villen;
vals klonk Marsyas’ gegil,
de hazen vluchtten, plat hun oren.
* Elihu Vedder (1836-1923)
Schilderij ‘Marsyas betovert de hazen’
* Jusepe de Ribera (1591-1652)
Schilderij ‘Apollo vilt Marsyas’
november 23, 2016
Haar leven was geheel vervuld,
geheeld ook door standvastigheid
om na verdriet weer door te gaan,
zo nam zij ruim voor ieder tijd,
een teken van geduld.
Zij gaf in ’t leven aan de toon voor
ieder die maar horen wou
naar raad om voortaan vast te staan;
haar beeld was een ervaren vrouw,
voor naasten een icoon.
Haar leven was getekend door
gemis van dochter, man en hen
die zij had moeten laten gaan,
gekleurd door Hem die zei: ‘Ik ben
en ga je altijd voor.’
Maria kreeg van haar de troon
als moeder van het herderskind,
dat bleef voor recht en vrede staan;
zij schilderde met lichte tint
hen beide als icoon.
Haar sterven was geheel vervuld
van vrede en standvastigheid,
het einde was een zeker gaan
naar hen die gingen vóór haar tijd,
zij heeft het ons onthuld.